گفت ماهی دگر وقت بلا

چونک ماند از سایهٔ عاقل جدا

کو سوی دریا شد و از غم عتیق

فوت شد از من چنان نیکو رفیق

لیک زان نندیشم و بر خود زنم

خویشتن را این زمان مرده کنم

پس برآرم اشکم خود بر زبر

پشت زیر و می روم بر آب بر

می روم بر وی چنانک خس رود

نی بسباحی چنانک کس رود

مرده گردم خویش بسپارم به آب

مرگ پیش از مرگ امنست از عذاب

مرگ پیش از مرگ امنست ای فتی

این چنین فرمود ما را مصطفی

گفت موتواکلکم من قبل ان

یاتی الموت تموتوا بالفتن

هم چنان مرد و شکم بالا فکند

آب می بردش نشیب و گه بلند

هر یکی زان قاصدان بس غصه برد

که دریغا ماهی بهتر بمرد

شاد می شد او کز آن گفت دریغ

پیش رفت این بازیم رستم ز تیغ

پس گرفتش یک صیاد ارجمند

پس برو تف کرد و بر خاکش فکند

غلط غلطان رفت پنهان اندر آب

ماند آن احمق همی کرد اضطراب

از چپ و از راست می جست آن سلیم

تا بجهد خویش برهاند گلیم

دام افکندند و اندر دام ماند

احمقی او را در آن آتش نشاند

بر سر آتش به پشت تابه ای

با حماقت گشت او همخوابه ایی

او همی جوشید از تف سعیر

عقل می گفتش الم یاتک نذیر

او همی گفت از شکنجه وز بلا

هم چو جان کافران قالوا بلی

باز می گفت او که گر این بار من

وا رهم زین محنت گردن شکن

من نسازم جز به دریایی وطن

آبگیری را نسازم من سکن

آب بی حد جویم و آمن شوم

تا ابد در امن و صحت می روم